Scheiding van goederen: koud stelsel, warme liefde!

Huwen met scheiding van goederen: geef toe, echt romantisch klinkt het niet. Dit stelsel vereist steeds  een akte, opgesteld door een notaris. Niet goedkoop, tijdrovend en saai. Waarom kan dit toch nuttig zijn?

1. Duidelijkheid

Alles start met een opsomming van je bezittingen. In een stelsel van  scheiding van goederen stel je dus voor het huwelijk een inventaris op van de respectievelijke eigen vermogens. Dat biedt duidelijkheid en vermijdt debatten als het nadien fout afloopt. In vermogende families is dit essentieel. De zekerheid dat een relatieprobleem niet resulteert in een financieel probleem of een extra complexiteit in de familiale onderneming biedt gemoedsrust.

2. Ieder zijn inkomen, ieder zijn vermogen. Of toch niet?

Een stelsel van scheiding van goederen is uiteindelijk eenvoudig. Elke echtgenoot heeft zijn of haar inkomsten en bouwt hiermee een vermogen op. De opbrengsten (intresten, dividenden, huurinkomsten) van eigen goederen zijn eigen.  Dit sluit helemaal niet uit dat je als echtgenoten samen zaken aankoopt. Je koopt dan elk de onverdeelde helft en betaalt vanop een bankrekening op beider naam. Bij de aankoop van vastgoed zal de aankoopakte vermelden dat iedere partner de onverdeelde helft aankoopt. Voor andere goederen laat je de factuur op de twee namen opstellen.  Zo zijn er naast je “eigen goederen “ ook “onverdeelde goederen”.

3. Meer warmte

Dit relatief koude stelsel van scheiding van goederen kan je zelf corrigeren. Je kan in het contract een beperkte gemeenschap creëren, niettegenstaande dit stelsel in principe enkel eigen vermogens telt. Vaak zien we dat echtgenoten de gezinswoning in een toegevoegd intern gemeenschappelijk vermogen (TIGV) inbrengen. Hierdoor kan de langstlevende – voor zover de juiste clausules zijn voorzien – kiezen of hij/zij bij het overlijden van de eerststervende de gezinswoning gedeeltelijk of volledig naar zich toe trekt.

Als de ene echtgenoot meer vermogen opbouwt dan de andere, kan voorzien worden in een verrekenbeding. Dit is een correctieclausule die er voor zorgt dat bij de ontbinding van het stelsel de vermogens enigszins gelijkgeschakeld worden. De minst vermogende heeft dan een vordering (een tegoed) op de meest vermogende bij ontbinding van het stelsel (door echtscheiding of overlijden).

Moderner en fiscaal interessanter is een beding van ongelijke verdeling en/of een toekenningsbeding, dit zijn clausules die onverdeelde of eigen goederen van de eerststervende – naar keuze van de langstlevende – fiscaalvriendelijk overhevelen naar de langstlevende.

Met dergelijke clausules bescherm je elkaar op een adequate manier. De mogelijke fiscale optimalisatie is meegenomen.

Conclusie:

Door te huwen onder het stelsel van scheiding van goederen kun je ervoor zorgen dat je elkaar als echtgenoten voldoende zekerheid biedt door in het contract de juiste clausules te voorzien. Dat je hiermee op termijn erfbelasting bespaart is vanzelfsprekend een extra bonus.

Jo Viaene

Jo.viaene@successiehuis.be